poniedziałek, 17 maja 2021
czwartek, 4 lutego 2021
środa, 16 grudnia 2020
środa, 9 grudnia 2020
niedziela, 8 listopada 2020
poniedziałek, 31 sierpnia 2020
poniedziałek, 24 sierpnia 2020
wtorek, 4 sierpnia 2020
poniedziałek, 20 lipca 2020
poniedziałek, 29 czerwca 2020
sobota, 28 marca 2015
Częściej można go spotkać w lesie albo parku, niż przy karmniku, ale dobrym pożywieniem nie pogardzi. Pod szybkimi uderzeniami jego dzioba rozpryskują się wióry, a kora odpada kawałkami.
Ubarwienie dzięcioła jest nadzwyczaj kontrastowe, złożone z czarnych, białych i czerwonych plam. Wierzch głowy, kark, kuper, skrzydła i ogon są czarne. Duża plama na ramieniu i drobne plamki na lotkach oraz na bocznych sterówkach – białe. Po bokach głowy i szyi znajduje się czarna plama mniej więcej w kształcie litery X. Podgardle i pierś są również białe. Jaskrawoczerwona plama w dolnej partii brzucha i pod ogonem tworzy ozdobę samca, samicy i młodych.
Samca można poznać na znaczną odległość po czerwonej poprzecznej prędze na tyle głowy:
Samica takiej pręgi nie posiada:
Ciekawe, że młode, tak samce jak i samice, mają cały wierzch głowy czerwony; są zatem ładniej ubarwione niż ptaki stare.
Dzięcioł duży jest w całej Polsce powszechnie znanym dzięciołem. Zamieszkuje większe drzewostany każdego typu lasu: lasy liściaste, iglaste (sosnowe) lub mieszane z domieszką osiki, pod warunkiem, że są dość stare, szczególnie licznie występuje w lasach sosnowych. W jesieni i zimie, kiedy w poszukiwaniu pożywienia wałęsa się po całym kraju, zalatuje do ogrodów i odwiedza również samotnie stojące drzewa wśród pól, a nawet opukuje słupy telegraficzne.
Dzięcioł duży stale pełza po pniach drzew i kuje bezustannie, a na ziemię schodzi tylko wyjątkowo. Jest on ze wszystkich naszych dzięciołów najlepiej przystosowany do życia wśród drzew. Na wiosnę spędza nieco czasu na innych zajęciach, np. wygrzewa się w słońcu, bębni i ugania się za samicą. Ponieważ jest bardzo ruchliwy, ożywia las, mimo że nie ma wyróżniającego się głosu, a w porównaniu z innymi gatunkami dzięciołów jest milczący. Najczęściej wydaje krótkie „kiks”.
Dzięcioł widząc człowieka przestaje stukać i chowa się za pień drzewa. Z drugiej strony pnia, szybko podskakując, przesuwa się w górę, a gdy osiągnie znaczną wysokość, ponownie wychyla ostrożnie głowę, zerkając jednym okiem. Zazwyczaj szukamy go na tej samej wysokości gdzie się schował i sami nie przypuszczamy, że jesteśmy już obserwowani z innego miejsca. Jeśli dzięcioł czuje się zaniepokojony odlatuje niepostrzeżenie pod osłoną pnia.
Wymiary dzięcioła dużego to: długość ciała 22,5 cm, rozpiętość skrzydeł 44 cm, skrzydło 13,6-14,6 cm, ogon 9 cm, dziób 2,8 cm, skok 2,4 cm, waga 75-91 g.
W kuciu drewna objawia niezwykłą silę i wprawę. Pod szybkimi uderzeniami dzioba rozpryskują się wióry, a kora odpada kawałkami. W ciągu trzech tygodni umie on wykuć stosunkowo wielką dziuplę nawet w zdrowym i twardym drewnie bukowym. Poszukując larw owadów, opukuje drzewo wpierw delikatnie i po to tylko, aby poznać po odgłosie, w którym miejscu znajdują się owady. W stawianiu tej diagnozy jest mistrzem i po paru uderzeniach określa z dokładnością do milimetra miejsca ich kryjówki.
Wiosną i latem jego pożywienie stanowią głównie owady i ich larwy wydobywane z drewna (np.: gąsienice motyli, mrówki, chrząszcze). Zimą i jesienią, przy ograniczonej dostępności pokarmu żywego, jego dieta wzbogaca się o nasiona drzew sosnowych oraz świerkowych, a także owoce. Zimą chętnie pojawia się w karmnikach ze słoniną. Żywi się też padliną, czasami zjada ptasie jaja i pisklęta.
Na inne ptaki nie zwraca uwagi. Zimą można go spotkać w towarzystwie sikorek i mysikrólików. Jednak to nie on szuka ich towarzystwa, lecz sikory za nim podążają. Służy im za taki punkt zborny.
Więcej zdjęć dzięcioła dużego: https://www.flickr.com/photos/wezu/sets/72157639356673056/
Tekst i zdjęcia: Paweł Wężyk
Źródła: Wikipedia; Andrzej G. Kruszewicz, Ptaki Polski od A do Z; Jan Sokołowski, Ptaki ziem polskich.
Komentarze (1):
· odpowiedz
· zgłoś